Το εντάσσουν στα πλαίσια διαμαρτυριών κατά της λεγόμενης απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων. Ανάλογες ενέργειες έγιναν και στο παρελθόν.
Σύμφωνα με όσα αναφέρει σχετική είδηση του λεγόμενου πρακτορείου ειδήσεων «ΤΑΚ», η οποία δημοσιεύτηκε το πρωί της Τετάρτης, οι οργανωμένοι οπαδοί της τουρκικής ποδοσφαιρικής ομάδας Μπεσίκτας ανακοίνωσαν ότι θα επωφεληθούν από τον αγώνα της ομάδας τους με την πορτογαλική Πόρτο (Πέμπτη, 21/10 - 20.00), για τους ομίλους του UEFA Europa League, με σκοπό να διαμαρτυρηθούν κατά της λεγόμενης απομόνωσης της «ΤΔΒΚ».

Ο σύνδεσμος των οργανωμένων οπαδών της Μπεσίκτας, «Τσαρσί», ανακοίνωσε ότι στον ποδοσφαιρικό αγώνα που θα πραγματοποιηθεί στο γήπεδο Ινονού της Κωνσταντινούπολης θα αναρτηθούν 2.000 σημαίες της λεγόμενης ΤΔΒΚ. Επίσης, πριν από τον αγώνα, στην κατεχόμενη Λευκωσία θα πραγματοποιηθεί πορεία διαμαρτυρίας κατά της λεγόμενης απομόνωσης, την οποία υποστηρίζει και ο «Σύλλογος για Προβολή της ΤΔΒΚ».

Ποιος είναι ο σύλλογος «Τσαρσί»
Στην Τουρκία, ο σύνδεσμος «Τσαρσί» απαρτίζεται από ένθερμους υποστηρικτές της Μπεσίκτας και βρίσκεται στο προσκήνιο των τουρκικών κοινωνικών δρώμενων από τα μέσα της τελευταίας δεκαετίας. Αν και πριν λίγο καιρό ανακοινώθηκε η αυτοδιάλυσή του, σήμερα εξακολουθεί να απασχολεί τα τουρκικά μέσα και τα μέλη του κινητοποιούνται στα πλαίσια των αθλητικών δραστηριοτήτων της Μπεσίκτας.

Ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι, στα σύμβολα και στις κοινωνικού περιεχομένου τοποθετήσεις του, ο σύνδεσμος «Τσαρσί» χρησιμοποιεί όρους δανεισμένους από τον αριστερό και τον αναρχικό πολιτικό χώρο. Μάλιστα, στο έμβλημα του συνδέσμου συναντά κανείς το σύμβολο της αναρχίας. Παρ’ όλα αυτά, σε ό,τι αφορά τα φλέγοντα ζητήματα της τουρκικής κοινωνίας, τα μέλη του προτιμούν να διατηρούν στάση ευθυγραμμισμένη με τις επίσημες τοποθετήσεις του τουρκικού κράτους. Μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις οι τοποθετήσεις τους χαρακτηρίζονται από εθνικιστικές εξάρσεις.

Η σημαία της «ΤΔΒΚ» στα ποδοσφαιρικά γήπεδαΘα πρέπει να τονιστεί το γεγονός ότι κατά διαστήματα η σημαία της «ΤΔΒΚ» κάνει την εμφάνισή της σε αθλητικές δραστηριότητες των τουρκικών ομάδων στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Άλλωστε, στην τουρκοκυπριακή πλευρά σε εβδομαδιαία βάση διοργανώνεται ομαδική αποστολή φιλάθλων στα τουρκικά γήπεδα.

Η νέα κινητοποίηση που ανακοίνωσε η οργανωμένη κερκίδα της Μπεσίκτας ξεχωρίζει για το γεγονός ότι έχει μαζικό χαρακτήρα και εντάσσεται στα πλαίσια ενός διεθνούς θεσμού, όπως είναι το UEFA Europa League.

Τι θα πράξει η UEFA;
Πάντως, αν οι οπαδοί προχωρήσουν σε αυτή την ενέργεια , η Μπεσίκτας κινδυνεύει με βαριά τιμωρία από την UEFA, καθώς απαγορεύεται ρητά η ανάρτηση πανό με πολιτικό περιεχόμενο, πόσο μάλλον σημαίες ενός μη αναγνωρισμένου κράτους. Θυμίζουμε ότι πέρσι είχε απαγορευθεί στον ΑΠΟΕΛ να σηκώσει ψηφιδωτό που απεικόνιζε την Κύπρο στην μέση μιας ελληνικής σημαίας. Επίσης, όπως είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, στο παρελθόν και οι Τούρκοι έχουν τιμωρηθεί για ανάρτηση σημαιών και άλλων πανό με πολιτικό περιεχόμενο, σε αγώνες της UEFA.

" IF YOU WANT PEACE RECOGNIZE THE TRNC"  
λέει το πανί...
"OR ELSE?" 
λέω εγω...

Το ημερολόγιο ενός σκύλου

Το ημερολόγιο ενός σκύλου

1η εßδοµάδα. Σήµερα είµαι  ηλικίας µιας εßδοµάδας. Τι χαρά να είµαι µέρος αυτού του Κόσµου!
1 µηνός. Η µαµά µου µε φροντίζει πάρα  πολύ καλά. Είναι µια εξαιρετική µητέρα.

2 µηνών. Σήµερα µε χώρισαν από τη µητέρα µας. Ήταν πολύ ανήσυχη και µε τα µάτια της µε  χαιρετούσε. Ελπίζω η νέα «ανθρώπινη» οικογένειά µου να µε φροντίζει το ίδιο καλά  µε τη µαµά µου.

4 µηνών. Έχω µεγαλώσει πολύ γρήγορα, τα πάντα τραßάνε την προσοχή µου. Υπάρχουν µερικά  παιδιά στο σπίτι που µου είναι σαν «µικρά αδερφάκια».  Παίζουµε πολύ, τραßάνε την ουρά µου κι εγώ τους δίνω µικρές ψεύτικες δαγκωνιές για πλάκα.
5 µηνών. Σήµερα µου φωνάξανε. Η κυρία µου ήταν πολύ αναστατωµένη επειδή ούρησα µέσα στο  σπίτι. Όµως δεν µου είπαν ποτέ πού έπρεπε να το κάνω αυτό.  Επίσης, κοιµάµαι στο χωλ. Στεναχωρήθηκα πολύ γι’ αυτό!
8 µηνών. Είµαι ένα πολύ χαρούµενο σκυλί! Έχω τη ζεστασιά ενός σπιτιού, αισθάνοµαι τόσο ασφαλής, τόσο προστατευµένος… Νοµίζω ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά µου µε  αγαπάει.  Η αυλή είναι όλη δική µου και, συχνά, ξεπερνάω τον εαυτό µου, σκάßοντας  στο χώµα σαν τους προγόνους µου, τους λύκους, για να κρύψω το φαγητό.  Ποτέ δεν δοκιµάζουν να µου µάθουν τίποτε. Τότε θα πρέπει όλα να πηγαίνουν καλά, όλα αυτά  τα πράγµατα που κάνω να είναι εντάξει!
12 µηνών. Σήµερα έγινα ενός έτους. Είµαι ένας ενήλικος σκύλος. Όµως τα αφεντικά µου λένε  ότι µεγάλωσα πολύ περισσότερο από ότι περίµεναν.  Πόσο υπερήφανοι πρέπει να είναι για µένα!
13 µηνών. Σήµερα µε έδεσαν. Σχεδόν δεν µπορούσα να κουνηθώ, να ßρεθώ σε λίγο ήλιο όταν κρυώνω, ή να ßρω λίγη σκιά όταν ο ήλιος ανεßαίνει ψηλά στον ουρανό.  Λένε ότι θα  µε επιτηρούν και ότι είµαι αχάριστος. Δεν καταλαßαίνω τίποτε απ’ όσα µου συµßαίνουν.
15 µηνών. Όλα έχουν αλλάξει τώρα… Με κρατάνε συνέχεια κλειδωµένο στη ßεράντα. Αισθάνοµαι πολύ µόνος. Η «ανθρώπινη» οικογένειά µου δεν µε θέλει πια.  Μερικές  φορές ξεχνάνε ότι διψάω και πεινάω. Όταν ßρέχει, δεν έχω µια στέγη πάνω από το κεφάλι µου..
16 µηνών. Σήµερα µε έßγαλαν από τη ßεράντα. Ήµουνα σίγουρος ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά  µου µε είχε συγχωρέσει. Ήµουν τόσο χαρούµενός που χοροπήδαγα από ενθουσιασµό.  Η ουρά µου κουνιόταν σαν τρελή. Επιπλέον, πίστεψα ότι θα µε πήγαιναν ßόλτα! Κατευθυνθήκαµε προς τον αυτοκινητόδροµο, και άξαφνα, σταµάτησαν το αυτοκίνητο, άνοιξαν την πόρτα και εγώ ßγήκα έξω, χαρούµενος, γιατί σκεπτόµουν ότι θα  περνάγαµε τη µέρα µας στην εξοχή. Δεν καταλαßαίνω γιατί έκλεισαν την πόρτα κι  έφυγαν.  «Ακούστε, περιµένετε!» – γάßγισα. Με ξέχασαν… Έτρεξα πίσω από το αυτοκίνητο µε όλη τη δύναµή µου. Η αγωνία µου µεγάλωνε καθώς άρχισα να καταλαßαίνω, ενώ δεν µπορούσα να αναπνεύσω από το λαχάνιασµα και αυτοί δεν σταµατούσαν, ότι µε είχαν εγκαταλείψει!
17 µηνών. Έψαχνα µάταια να ßρω το δρόµο για να γυρίσω σπίτι. Είµαι µόνος και αισθάνοµαι  χαµένος. Στις περιπλανήσεις µου, συναντάω µερικούς ανθρώπους µε καλή καρδιά που µε κοιτάνε µε θλίψη και µου δίνουν λίγο φαγητό. Τους ευχαριστώ µε τα µάτια µου, από τα ßάθη της ψυχής µου. Εύχοµαι να µε υιοθετούσαν.  Θα ήµουνα τόσο πιστός όσο κανένας άλλος σκύλος! Όµως, αυτοί απλά λένε: «καηµένο σκυλάκι, πρέπει να έχει χαθεί».
18 µηνών. Πριν από µερικές ηµέρες, πέρασα από ένα σχολείο και είδα πολλά παιδιά µικρά και  µεγαλύτερα σαν τα «µικρά µου αδερφάκια».  Πλησίασα περισσότερο και µια οµάδα από  τα µικρότερα παιδιά, γελώντας, µου πέταξαν πολλές πέτρες, απλά για να δούνε  «ποιος σηµαδεύει καλύτερα».  Μια από αυτές τις πέτρες µε χτύπησε στο µάτι και,  έκτοτε, δεν µπορώ να δω καθόλου µε αυτό το µάτι.
19 µηνών. Είναι απίστευτο. Όταν είχα καλύτερη όψη, οι άνθρωποι µε λυπόντουσαν. Τώρα είµαι  πολύ αδύνατος και αδύναµος και η όψη µου είναι απαίσια.  Έχω χάσει το ένα µου µάτι και οι άνθρωποι µε διώχνουν µε τις σκούπες όταν προσπαθώ να ξεκουραστώ σε κάποια σκιά.

20 µηνών. Κινούµαι µε εξαιρετικά µεγάλη δυσκολία. Σήµερα, ενώ προσπαθούσα να περάσω το δρόµο, µε χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Βρισκόµουνα στη ζώνη των πεζών για να περάσω το δρόµο, όµως ποτέ δεν θα ξεχάσω το γεµάτο ικανοποίηση ßλέµµα του οδηγού, που έδινε συγχαρητήρια στον εαυτό του που µε πάτησε.  Εύχοµαι να µε είχε σκοτώσει!  Όµως, απλά µου προκάλεσε εξάρθρωση στα πίσω µου πόδια! Ο πόνος ήταν ανυπόφορος!  Τα πόδια µου δεν µε υπακούνε και µόλις µε τεράστια δυσκολία µπόρεσα να συρθώ στο γκαζόν στην άκρη του δρόµου. Επί δέκα µέρες έχω µείνει εκτεθειµένος στον ήλιο  που καίει, στη δυνατή ßροχή, στο κρύο, χωρίς φαγητό. Δεν µπορώ πλέον να κουνηθώ.  Ο πόνος είναι ανυπόφορος. Βρίσκοµαι σε ένα πολύ υγρό µέρος, και φαίνεται ότι ακόµη και το τρίχωµά µου µαδάει. Κάποιοι περαστικοί ούτε καν µε προσέχουν, άλλοι λένε: «µην πλησιάζεις». Είµαι σχεδόν αναίσθητος, όµως, µια ελάχιστη δύναµη από τα ßάθη του σώµατός µου µε αναγκάζει να ανοίξω τα µάτια µου.. Η γλυκύτητα στη φωνή της µε έκανε να αντιδράσω. «Καηµένο µου σκυλάκι, κοίτα πώς σε έχουν αφήσει», έλεγε..  Μαζί µε την γυναίκα ήταν ένας άντρας µε λευκή ποδιά που µε ακούµπησε και είπε: «Λυπάµαι, κυρία µου, αλλά αυτός ο σκύλος δεν θα τα καταφέρει.  Είναι καλύτερα να τον ßοηθήσουµε να ßγει από αυτόν τον πόνο και τη δυστυχία». Η ευγενική κυρία, µε δάκρυα να τρέχουν ποτάµι στα µάγουλά της, συµφώνησε.  Όσο καλύτερα µπορούσα, κούνησα την ουρά µου και την ευχαρίστησα, µε τα µάτια µου, για τη ßοήθειά της να αναπαυθώ ειρηνικά και ήρεµα.  Ενώ αισθανόµουν  το ελαφρύ τσίµπηµα της ßελόνας, πριν από αυτόν τον µακρύ ύπνο, η τελευταία µου σκέψη ήταν: «γιατί έπρεπε να γεννηθώ, αφού δεν µε ήθελε κανείς;».