Μετανάστευση

Ο άνθρωπος πάντα, όταν ο τόπος που γεννήθηκε δεν του προσφέρει εκείνα που θέλει για να ζήσει μια ζωή υποφερτή και μέσα στα υπάρχοντα κοινωνικά πλαίσια, πασχίζει να βρει καλύτερη τύχη. Έτσι αρχίζει η μετακίνηση και η αναζήτηση καλύτερης τύχης. Όταν λέμε μετανάστευση, εννοούμε το φαινόμενο της μετακίνησης του πληθυσμού από την πατρική του γη ή σε ξένες χώρες (η λεγόμενη εξωτερική μετανάστευση) ή σε άλλο τόπο της ίδιας χώρας (η λεγόμενη εσωτερική μετανάστευση) με σκοπό πάντα, και στις δυο περιπτώσεις, την αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης. Η μετακίνηση αυτή του πληθυσμού παρουσιάζεται όταν το περιβάλλον κοινωνικό, οικονομικό κλπ., μέσα στο οποίο ζει και κινείται το άτομο, δεν του παρέχει τη δυνατότητα να εκπληρώσει τις επιδιώξεις του και να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του.

Η ελληνική πληθυσμιακή καθυστέρηση οφείλεται και στην αθρόα μετανάστευση, που άρχισε από το 1950-55. Αλλά και πριν από την περίοδο αυτή, το φαινόμενο της μετανάστευσης είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις, πράγμα, όμως που δεν επιδρούσε και τόσο αισθητά στην πληθυσμιακή κίνηση. Μετά το Β' παγκόσμιο πόλεμο, και ιδιαίτερα μετά το 1954, το μεταναστευτικό ρεύμα μεγάλωσε απότομα και πήρε ανησυχητικές διαστάσεις. Ξεπέρασε και το ρεύμα του 1900-1915, με μόνη τη διαφορά ότι τώρα αντί να κατευθύνονται οι μετανάστες στην Αμερική, η μετανάστευση πήρε άλλη κατεύθυνση. Κινήθηκε προς τις βιομηχανικές χώρες της Ευρώπης και ιδιαίτερα τη Δυτική Γερμανία.

Ενώ το κύμα της εξωτερικής μετανάστευσης είχε κορυφωθεί, με σοβαρές συνέπειες στη χώρα μας, από το 1970 και μετά ο αριθμός των Ελλήνων, που ζητούσε καλύτερη τύχη στη ξενιτιά, άρχισε όλο και να λιγοστεύει ενώ, σύγχρονα, άρχισε να αυξάνει ο αριθμός των Ελλήνων που ξαναγύριζαν στην πατρίδα τους (παλιννόστηση). Μια εξισορρόπηση γίνεται το 1974, που ο αριθμός αυτών που μετανάστευσαν ήταν περίπου ίδιος με τον αριθμό αυτών που γύρισαν πίσω στην πατρίδα. Ήταν η πρώτη εξισορρόπηση και η ελπίδα για να σταματήσει το ρεύμα της μετανάστευσης. Να μη φύγει πια ο ανθός της ελληνικής νεολαίας, για τα ευρωπαϊκά εργοστάσια, για την πικρή ξενιτιά. Και από το 1975 και μετά η ευχή γίνεται πραγματικότητα και, για πρώτη φορά στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας, αυτοί που γυρίζουν πίσω στον τόπο τους, είναι περισσότεροι απ' αυτούς που την εγκαταλείπουν. Αυτό είναι ένα γεγονός ιστορικής σημασίας και δημιουργεί αισιοδοξία για το μέλλον. Δημιουργεί την πίστη για το σταμάτημα της πληθυσμιακής αιμορραγίας και την παλιννόστηση όλων των ξενιτεμένων. 

  Τώρα, εν έτη 2010 η οικονομική και πολιτική κατάσταση αυτής της χώρας, έχει φτάσει την νεολαία (και όχι μόνο) να θέλει να βρει την τύχη της κάπου αλλού.

Η πιο "άχρηστη" γενια, ήταν η γενιά της μεταπολίτευσης. Σταθήκαν πάνω στον "αθλο" του Πολυτεχνείου, όπως τόσα χρόνια στεκόμαστε πάνω στους αρχαίους έλληνες. Σε κάθε πόστο, με κάθε ευκαιρία, ο καθένας έκλεβε ό,τι μπορούσε. Και φτάσαμε σε ένα σημείο, να ψάχνουμε τα κλεμμένα. Ρε μάγκες, βγάλτε αυτά που κλέψατε. Ή έστω τα μισά. Η άνιση κατανομή πλούτου σε αυτή τη χώρα έχει δημιουργήσει φτωχούς και πλούσιους. Και όταν οι τάξεις γίνονται δύο, ο ταξικός πόλεμος είναι κοντά. Θα φαγωθούμε μεταξύ μας. Και μάλλον οι φτωχοί θα φάνε τους πλούσιους, γιατί οι πλούσιοι τρώνε καλά ούτως ή αλλως.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρήσαμε ορδές αλβανών, ρώσων, πακιστανών, κούρδων, ρουμάνων, βούλγαρων, αφρικάνων και όλες τις φυλές του κόσμου να έρχονται στην Ελλάδα.

Τώρα που θα μπούμε στη θέση τους εμείς, μήπως μας αξίζει η συμπεριφορά που δείξαμε τόσα χρόνια; Ίσως όχι άδικα σε ορισμένες περιπτώσεις. Αλλά κάτι μου λέει πως σύντομα θα ακούμε συνθήματα του στυλ "ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΠΟΤΕ, ΕΛΛΗΝΑ ΕΛΛΗΝΑ"

Έτσι που τα κάναμε, ας τα φάμε. Ή αν θέλουμε να βγάλουμε την ουρα μας απ'έξω(γιατί είμαστε και Έλληνες, διάολε) Όπως τους αφήσαμε να τα κάνουνε, ας τα φάμε.