H κερκίδα αποφασίζει...

Terrace culture , στα Ελληνικά , κουλτούρα της κερκίδας .
Ενώ ο αγωνιστικός χώρος στο στάδιο , είναι η σκηνή στο σύγχρονό δράμα που ονομάζεται ποδόσφαιρο , η κερκίδα αποτελεί το ανάλογο του χορού στις αρχαίες Ελληνικές τραγωδίες . Η κερκίδα φτιάχνει ήρωες και τους αποκαθηλώνει με την ίδια ευκολία που οι Ρωμαίοι πολίτες αποφάσιζαν γιά τον θάνατο ή την χάρη ενός ηττημένου μονομάχου στο Κολοσσαίο . Η κερκίδα αποτέλεσε και εξακολουθεί να αποτελεί ένα εν δυνάμει χώρο έκφρασης γιά τον κάθε ένα που θέλει να βγάλει τα σώψυχα του σε δημόσια θέα , είτε θετικά , είτε αρνητικά , είτε αδιάφορα γιά τους δέκτες των μυνημάτων που εκπέμπονται . Έχει ομορφιά , έχει ασχήμια , μα πάνω απ'όλα έχει ζωντάνια και είναι πολύ πιό ενδιαφέρουσα από όλα όσα σκοτίζουν τον κάθε ένα στην καθημερινότητα της ζωής , σε σημείο που γιά πολλούς αποτελεί νόημα ζωής και ύπαρξης . Είναι η ίδια ένας μικρόσκοσμος του τι συμβαίνει στην καθημερινή ζωή . Αληθινή και ειλικρινής , τίθεται αυτόματα στο περιθώριο από αυτούς που επιβάλλουν ηθική της υποκρισίας , του δήθεν και του καθωσπρεπισμού στην καθημερινότητα μας . Είναι ένας χώρος όπου αναβλύζει καταπιεσμένο πάθος , πολλές φορές ακατέργαστο , αλλά ελεύθερο από κάθε ηθικοπλαστικό κανόνα . Η κερκίδα ήταν αυτή που επαναστάτησε στο Βυζάντιο , στη Στάση του Νίκα , όταν οι Πράσινοι και οι Βένετοι έκριναν ότι ο κόμπος έφτασε στο χτένι με την παράγκα των στοιχημάτων που έστησε ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός στον Ιππόδρομο . Την κερκίδα με το πάθος της και το χρώμα της βλέπουν κάθε λογής πολιτικάντηδες λιμοκοντόροι , και θέλουν να κλέψουν κομμάτια της γιά να τους δοξάζει και να τα έχουν στην υποτέλεια τους . Την κερκίδα βλέπουν καιροσκόποι και κερδοσκόποι που φτιάχνουν διαφημιστικές καμπάνιες και προϊόντα στα μέτρα της γιατί αποτελεί target market και cash-cow των πωλήσεων τους .

Υπάρχει κάτι στην κερκίδα , που πηγάζει από την ανθρώπινη προϊστορία , αυτό που στα Αγγλικά λέγεται tribalism . Οι φυλές της κερκίδας , η κάθε μιά με τα χαρακτηριστικά της , την ιστορία της , την περηφάνεια της και την έμφυτη τάση πάντα να θέλει να υπερισχύει . Ερευνώντας σε βάθος χρόνου , αυτό ήταν κατ'ουσία το αρχέγονο ποδόσφαιρο , όπως παιζόταν στην χώρα που το γέννησε , την Αγγλία κατά τον μεσαίωνα . Αιώνες πριν εφευρεθούν τα φάουλ και τα πέναλτυ , γκολ έμπαινε όταν η μπάλα , που τότε ήταν μιά φουσκωμένη γουρουνίσια χοληδόχος κύστη , έφτανε μετά από την πάλη μεταξύ όχλων δύο γειτονικών πόλεων ή χωριών , στην πλατεία ή το μπαλκόνι της εκκλησίας του ενός εκ των αντιπάλων . Η επικράτηση του δυνατού πάνω στον αδύνατο . Η ανθρώπινη φύση όπως την περίγραψε ο Hobbes , όταν μιλούσε γιά state of nature . Η ψυχή του ποδοσφαίρου είναι η κερκίδα . Χωρίς το πάθος της το ποδόσφαιρο θα ήταν απλά 22 άτομα που κλωτσούν ένα φουσκωμένο πετσί .
Συνεχίζοντας από το χρονολογικό σημείο που σταματήσαμε στο προηγούμενο άρθρο , δηλαδή τις αρχές της δεκαετίας του 70 στην Βρεττανία , σε αυτό το άρθρο η στήλη θα ασχοληθεί τις γενικότερες κοινωνικές συνθήκες της εποχής , από τις αρχές της δεκαετίας του 70 μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 80 , αλλά και με την κερκίδα , την σχέση και την αλληλοεπίδραση που είχε με την μουσική .
O εξτρεμισμός της κερκίδας εισβάλλει στο Rock

Η κατάσταση στην οικονομία συνέχιζε να χειροτερεύει καθόλη την δεκαετία του 70 , οι αριθμοί των ανέργων έφταναν σε αριθμούς ρεκόρ που δεν είχαν προηγούμενο στην ιστορία της χώρας , το μεταναστευτικό κύμα από τις πρώην αποικίες μεγάλωνε και η φτώχεια κτυπούσε τις πιό ασθενείς τάξεις . Μιά βαθιά πολωμένη κοινωνία όπου ο ρατσισμός , κοινωνικός αλλά και φυλετικός , κυριαρχούσε , με κορωνίδα τον λόγο που εκφώνησε ο συντηρητικός πολιτικός Enoch Powell , μιλώντας γιά "Rivers of blood" το 1968 .

O Enoch Powell μιλώντας για "Rivers of blood"

Το National Front βρήκε πρόσφορο έδαφος μέσα στην συνεχώς αυξανόμενη δυσαρέσκεια γιά τις συνθήκες ζωής , γιά να απλώσει την παρουσία του σε όλη την χώρα . ’ντλησε δύναμη από την πληγωμένη υπερηφάνεια των ανέργων που προέρχονταν κυρίως από την λευκή εργατική τάξη , οι οποίοι μέσα στα αδιέξοδα της ανώφελης και μίζερης καθημερινότητας που βίωναν , αναζητούσαν θεραπείες , δραστικές λύσεις και διεξόδους , πολλές φορές μέσα από την βία και τον αλκοολισμό.

Skinheads σε διαδήλωση του National Front

Το ποδόσφαιρο κυριαρχούσε στις ειδήσεις καθημερινά , τόσο μέσα στον τύπο , αλλά και την τηλεόραση και είχαν δημιουργηθεί ποδοσφαιρικά είδωλα , όπως ο George Best , που έκπεμπαν την ακτινοβολία των Rock star , με τους paparazzi να ασχολούνται σε βάθος με κάθε λεπτομέρεια της ιδιωτικής ζωής τους . Το Rock από τα μικρά σκοτεινά underground clubs έφτασε να παίζεται στις αρένες με δεκάδες χιλιάδες θεατές , και είχε χαθεί η διαπροσωπική επαφή καλλιτέχνη και θεατή . Rock αστέρες όπως ο όπως ο Eric Clapton και ο David Bowie μέσα στον εθισμό τους στην ηρωϊνη , φλέρταραν ο μεν με την ιδεολογία του Enoch Powell , ο δε φωτογραφιζόταν χαιρετώντας ναζιστικά και εξηγώντας πως ο Hitler ήταν ο πρώτος Rock star . Στα charts , στις αρχές και μέσα της δεκαετίας του 70 , κυριαρχούσε το παρακμιακό glam και οι πομπώδεις σκηνικές παρουσίες των progressive rock μουσικών , η ηρωϊνη θέριζε και το έγκλημα στους δρόμους αυξανόταν δραματικά . Το άμεσο μέλλον εκφράστηκε κινηματογραφικά μέσα από την φουτουριστική ταινία του Stanley Kubric "A clockwork orange" ( Το κουρδιστό πορτοκάλι ) το 1971 .


Η έκρηξη του punk παραμόνευε στη γωνία γιά να εκφράσει σαν πραγματικότητα , το σενάριο της ταινίας αυτής . Κατά τους εορτασμούς του Silver jubilee , το 1976 , οι Sex Pistols έφταναν στα charts μέχρι το αριθμό 2 με το "Anarchy in the UK" . Έκφραζαν αντιμοναρχισμό τραγουδώντας "God save the queen , her fashist regime . Τhere is no future in England's dreaming , we are the flowers in the dustbin" . Οι Clash καλούσαν σε εξέγερση με το "White riot" και οι Stranglers έκφραζαν την γενικότερη απαξίωση μέσα από το "No more heroes".


Αριστερά οι Clash , δεξιά οι Sex Pistols

Η στήλη μετάφρασε και παραθέτει , όπως και στο προηγούμενο άρθρο , αποσπάσματα της μελέτης των A.J. Haley και Brian S. Johnston , "Menaces to Management: A Developmental View of British Soccer Hooligans, 1961-1986" , που είναι δημοσιευμένη στην ιστοσελίδα http://www.thesportjournal.org

Όπως άλλαζαν οι μόδες , οι συμμορίες των skinheads σιγά-σιγά εξαφανίζονταν από τις κερκίδες στις αρχές της δεκαετίας του 70 , αλλά οι hooligans παρέμειναν . Ο αριθμός περιστατικών εισβολής στο αγωνιστικό χώρο αυτή την περίοδο αυξήθηκε , αφού οι hooligans προσπαθούσαν να καταλαμβάνουν τις κερκίδες των αντιπάλων hooligans με την βία . Με την συνεργασία της αστυνομίας , της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας και των ιδιοκτητών των ποδοσφαιρικών ομάδων , εγκαταστάθηκαν διαχωριστικά κυγκλιδώματα σε μεγάλη έκταση σε μιά προσπάθεια να σταματήσουν οι εισβολές στον αγωνιστικό χώρο. Αυτά το προληπτικά μέτρα εξυπηρετούσαν επίσης ένα ακόμα σκοπό , αυτό του διαχωρισμού των αντιπάλων hooligan .


Εισβολή hooligans στον αγωνιστικό χώρο

Οι Βρεττανικές αρχές ξεκίνησαν να παίρνουν στα σοβαρά το φαινόμενο των hooligans στα μέσα της δεκαετίας του 70 και οι εκκλήσεις γιά σκληρότερες ποινές εισακούστηκαν . Καταδίκες σε φυλάκιση , πρόστιμα και άλλες τιμωρίες γιά παραβάσεις που είχαν σχέση με το ποδόσφαιρο έγιναν αυστηρότερες από τις ανάλογες παραβάσεις που δεν είχαν σχέση με αυτό . Υπήρξε μιά μικρή πτώση στις παραβάσεις ποδοσφαιρικού χουλιγκανισμού , αλλά τα αποτελέσματα των νέων νόμων ήταν απογοητευτικά . Κάτι περισσότερο έπρεπε να γίνει .

Μεγάλη αστυνομική παρουσία , οδοφράγματα και κυγκλιδώματα , αυστηρότερες ποινές και διαχωρισμός των αντιπάλων φιλάθλων ήταν μέτρα που έγιναν δεκτά αρχικά με ενθουσιασμό αλλά δεν αρκούσαν αφού ο χουλιγκανισμός συνέχιζε παρά την ύπαρξη τους . Οι αρχές ήταν ανίκανες να αντιμετωπίσουν αυτό το σοβαρό πρόβλημα .

Εν τω μεταξύ , οι hooligans συνέχιζαν και επέκτειναν την δράση τους στις κερκίδες σε ολόκληρη την Βρεττανία . Περί τα τέλη της δεκαετίας του 70 η φύση του φαινομένου του χουλιγκανισμού , άρχισε να αλλάζει αφού έγινε πιό δύσκολη η δράση τους είτε στο γήπεδο . είτε κοντά σε αυτό . Η εγκατάσταση κλειστών κυκλωμάτων τηλεόρασης περί τα τέλη της δεκαετίας του 70 και αρχές του 80 έκανε ευκολότερο των εντοπισμό των hooligans , οι οποίοι αναγκάστηκαν να παίρνουν περισσότερες προφυλάξεις όταν έκαναν τις δραστηριότητες τους . Ξεκίνησαν να κάνουν τις συγκρούσεις και άλλες πράξεις τους σε μπυραρίες και σε σοκάκια στο κέντρο των Βρεττανικών πόλεων . Εμφανίζονταν μέχρι και σε αεροδρόμια , στάσεις φορτηγών , νυχτερινά club και παρόμοιους δημόσιους χώρους , με μοναδικό σκοπό την σύγκρουση με αντίπαλους hooligans .

Η έκρηξη του Punk κράτησε μέχρι το 1979 . Μέσα από τα αποκαϊδια της πρώτης γενιάς του Punk έγινε μιά αναβίωση των φυλών της δεκαετίας του 60 και εμφανίστηκαν δίπλα στους punks , mods , goths , psychobillies αλλά και skinheads , ανάμεσα στους οποίους υπήρχαν αρκετοί προσηλυτησμένοι από το National Front , και οι οποίοι αποτελούσαν και σημαντικό μέρος των τοπικών σκληροπυρηνικών hooligans γιά κάθε ομάδα , σε κάθε πόλη . Ο ποδοσφαιρικός εξτρεμισμός εκείνη την μετά-Punk εποχή , βρήκε διέξοδο και έκφραση όχι μόνο στις κερκίδες αλλά και μέσα από την Rock μουσική .

Η στήλη μετάφρασε και παραθέτει πιό κάτω , αποσπάσματα του άρθρου του Garry Bushell "Oi! � The Truth" , που βρίσκεται δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα του στη ηλεκτρονική διεύθυνση , http://www.garry-bushell.co.uk/oi/index.asp , τα οποία αναφέρονται σε ονόματα και καταστάσεις της περιόδου κατά τα τέλη της δεκαετίας του 70 και αρχές του 80 .

Οι πρόγονοι του Oi! , ήταν συγκροτήματα όπως οι Cock Sparrer, Menace, Slaughter & The Dogs και οι UK Subs , αλλά κανένα από αυτά τα συγκροτήματα δεν είχε την επιτυχία των Sham 69 , οι οποίοι σκαρφάλωσαν τρεις φορές στο Top Ten με την δική τους τραχειά εκδοχή του Punk , που ενσωμάτωνε συνθηματολογία κερκίδας ποδοσφαιρικού γηπέδου.


Οι Cock Sparrer στα κυγκλιδώματα του γηπέδου της West Ham

Οι Cockney Rejects , γόνοι dockers από το East End του Λονδίνου , ήταν επίσης σημαντικοί εκείνη την εποχή , αλλά η μουσική τους δεν ήταν πολιτκοποιημένη . Τριάντα χρόνια ανεπαρκούς διακυβέρνησης από τους Εργατικούς τους είχαν απογυμνώσει από oποιαδήποτε άποψη εκτός από κυνισμό . Τα τραγούδια τους αφορούσαν την ζωή στο East End , μεθύσια , καυγάδες , το "κόλλημα" και καταδίωξη από την αστυνομία και το ποδόσφαιρο .

Αντίθετα με τους Angelic Upstarts , οι οπαδοί των Cockney Rejects δεν αποτελούνταν σε μεγάλο βαθμό από skinheads . Κατ'ακρίβεια στις αρχές οι skins δεν τους γούσταραν . Εκτός από τους φίλους του Stinky Turner από την σχολή box "Rubber Glove" , το crew τους προερχόταν από οπαδούς της West Ham , που εκτιμούσαν τον μπασίστα τους Vince Riordan και απογοητευμένους οπαδούς των Sham 69 και Menace. �.Τον Νοέμβριο του 1979 η υποστήριξη τους από τους οπαδούς της West Ham , ήταν τόσο μεγάλη , που στα ποδοσφαιρικά παιχνίδια που προβάλλονταν τηλεοπτικά ακουγώταν καθαρά το συνθήμα 'Cockney Rejects � oh, oh' στο ρυθμό του τραγουδιού του Gary Glitter , "Hello Hello I'm Back Again".


Πολλά East End Glory Boys , πύκνωσαν τις τάξεις τους , καταλαβαίνοντας γιά πρώτη φορά ότι εδώ βρισκόταν ένα συγκρότημα ακριβώς όπως οι ίδιοι .

Καμμία από αυτές τις φάτσες δεν ήταν Ναζί . Οι περισσότεροι δεν ήταν καθόλου πολιτικοποιημένοι , εκτός από το ότι παραδοσιακά ψήφιζαν Εργατικούς , εάν ποτέ έμπαιναν στον κόπο να πάνε να ψηφίσουν . Μιά μικρή μειονότητα ενδιαφερόταν γιά τα άκρα της πολιτικής είτε δεξιά , είτε αριστερά . Σαν ομάδα/γενιά (μτφ: breed) , ήταν εκ φύσεως συντηρητικοί . Πίστευαν ότι πρέπει να στέκουν μόνοι τους στα δυό τους πόδια . Ήταν πατριώτες , περήφανοι γιά την κοινωνική τους τάξη και την άμεση τους κουλτούρα .

Φαίνονταν ωραίοι και ντύνονταν στην τρίχα . Ήταν μεγάλης σημασίας να μην φαίνονται ατημέλητοι ή όπως οι φοιτητές . Οι ήρωες τους ήταν μποξέρ και ποδοσφαιριστές και όχι συντεχνιακοί ηγέτες . Παράνομοι αγώνες πυγμαχίας , σκυλοδρομίες και stag comedians όπως οι Jimmy Jones και Jimmy Fagg , ήταν στο επίκεντρο των ενδιαφερόντων τους . Τους άρεσαν οι καυγάδες και φασαρίες πέριξ των ποδοσφαιρικών αγώνων και το West Ham ICF (Inter City Firm) , ήταν παρόν σε απαρτία στις περισσότερες τοπικές συναυλίες ( στο East End ) των Rejects . Αυτοί οι νεαροί άνδρες απέπνεαν ανδροπρέπεια αλλά και αρκετές γυναίκες ήταν εξίσου σκληρές . Αλλά δεν ήταν ληστές ή κλεφτρόνια .

Αντίθετα με τους Sham 69 , οι Rejects λίγες ήταν οι ναζιστικές φασαρίες που αντιπετώπισαν . Απόρριπταν την απειλή από το British Movement ( τους αποκαλούσαμε German Movement ) , στην πρώτη τους συνέντευξη στο Sounds (σημ. μτφ μουσική εφημερίδα ) . "Μπορούμε να τους χειριστούμε " , είπε ο Stinky. Εάν οποιοσδήποτε έρθει σε συναυλία μας και θέλει καυγά , θα τον έχει . Ο Pursey δεν μπορούσε να το κάνει αυτό . (ο Jimmy Pursey ήταν ο τραγουδιστής των Sham 69) . We're not gonna take no bollocks."

Δυνατά λόγια τα οποία έπρeπε να υπερασπιστούν την πρώτη φορά που έπαιζαν εκτός του East End , σαν support των Angelic Upstarts στο Electric Ballroom στο Camden . Όταν ένας μεγάλος όχλος skins του British Movement ξεκίνησε να ενοχλεί punks στο ακροατήριο , οι Rejects και δωδεκαμελής αποστολή τους που συμπεριλάμβανε δύο από τους 4-Skins (σημ. μτφ : skinhead μουσικό συγκρότημα ) , επιτέθηκαν και τους ξυλοκόπησαν . Ο Mickey Geggus σχολίασε "Οι συναυλίες μας είναι γιά απόλαυση . Κανένας δεν τις διαταράσσει ή θα πειράζει τους οπαδούς μας . Αυτοί που θα δημιουργούν φασαρίες θα πετάγονται έξω , εν ανάγκη από εμάς εάν χρειάζεται"

Με τους Cockney Rejects το πρόβλημα ήταν το ποδόσφαιρο . Και ήταν κατανοητό διότι όλοι τους ήταν φανατικά και βίαια West Ham , χωρίς δεύτερη κουβέντα . Ακόμα και στην πρώτη τους συναυλία στο Bridge House ανάρτησαν ένα τεράστιο κόκκινο πανώ με την σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου , τα διασταυρωμένα σφυριά της West Ham που έγραφε 'West Side' ( μέρος του γηπέδου της West Ham που σύχναζαν οι πιό βίαιοι οπαδοί της ) . Το δεύτερο τους hit , ήταν μιά διασκευή του ύμνου της West Ham , 'Bubbles'το οποίο ανέβηκε στα charts μετά την νίκη στον τελικό F.A. cup το 1980 . Στο b-side του δίσκου ήταν το 'West Side Boys' που μιλούσε γιά το ICF (σημ. μτφ : Inter City Firm , το όνομα των σκληροπυρηνικών hooligans της West Ham ) και συμπεριλάμβανε στίχους όπως : 'We meet in the Boelyn every Saturday/Talk about the teams that we're gonna do today/Steel-capped Doctor Martens and iron bars/Smash the coaches and do 'em in the cars'.

Ήταν κόκκινο πανί γιά ταύρους φορτισμένους με τεστοστερόνη σε ολόκληρη την χώρα . Στο Electric Ballroom στο δυτικό Λονδίνο , 200 επίλεκτοι του όχλου της West Ham επιτέθηκαν σε λιγότερους από 50 της Arsenal και τους έβγαλαν έξω από την αίθουσα . Όμως η ακραία βία (μτφ : ultra-violence) σε μιά συναυλία τους στο Birmingham σήμανε την πτώση/διάλυση τους (μτφ : undoing) . Το κοινό στο Cedar Club ήταν γεμάτο από skinheads της Birmingham City , που φώναζαν συνθήματα καθ'όλη την διάρκεια που έπαιζε σαν support το συγκρότημα Kidz Next Door . Μέχρι να ανέβουν στη σκηνή οι Rejects υπήρχαν περισσότεροι από 200 skinheads της Birmingham City , μπροστά από την σκηνή εκτοξεύοντας βρισιές . Στο δεύτερο τραγούδι άρχισαν να ρίχνουν πλαστικά ποτήρια . Ένα γυάλινο ποτήρι έσπασε πάνω στην σκηνή . Ο Stinky Turner απάντησε λέγοντας "If anyone wants to chuck glasses they can come outside and I'll knock seven shades of shit out of ya". Αυτό ήταν , ποτήρια και σταχτοδοχεία έρχονταν από κάθε κατεύθυνση . Ένα από αυτά κτύπησε τον Vince και όπως ένας skin φώναζε "Come on", ο Micky έκανε βουτιά στο πλήθος και τον έριξε κάτω . Παρά το ότι υστερούσαν αριθμητικά , περισσότερο από δέκα προς έναν , οι Rejects και η συνοδεία τους , έσπρωξαν και έβγαλαν τον όχλο των hooligan της Birmingham City έξω . Κάτω από βροχή βαρειών αντικειμένων ο Mickey Geggus τραυματίστηκε και χρειάστηκε εννιά ραφές που του άφησαν ένα σημάδι όπως το λογότυπο της Fred Perry , πάνω από το δεξί του μάτι . Ο Grant Fleming , βετεράνος επεισοδιακών συναυλιών όπως εκείνη των Sham 69 στο Hendon και των Madness στο Hatfield , περιέγραψε την βία σαν την χειρότερη που είχε δεί ποτέ .

Ο Geggus αφού είχε πάει στο νοσοκομείο γιά περίθαλψη , αναγκάστηκε να πηδήσει από παράθυρο 20 πόδια ύψος , όταν οπλισμένοι οπαδοί της Birmingham City ήλθαν αναζητώντας τον . Στη συναυλία οι θριαμβεύσαντες στον καυγά Λονδρέζοι ανακάλυψαν ότι όλος ο μουσικός εξοπλισμός τους , αξίας 2000 στερλίνων , είχε κλαπεί . Το επόμενο πρωϊ η αποστολή των Cockney Rejects χωρίστηκε σε δύο van , ένα που θα πήγαινε στην επόμενη συναυλία στο Huddersfield , ενώ το άλλο με τους Mickey και Grant γιά oποιοδήποτε ήξερε κάτι γιά τον κλεμμένο εξοπλισμό τους . Επεισόδια που έγιναν εκείνη τη μέρα στο Wolverhampton Road στο Albury , που περιλάμβαναν τρείς ντόπιους και ένα σιδερένιο λοστό , κατέληξαν στο να κατηγορηθεί ο Mickey για τραυματισμό εκ προθέσεως . Οκτώ μήνες αργότερα , αυτός και ο Grant είχαν την τύχη να την γλυτώσουν με αναστολή .

To Birmingham σήμανε το τέλος των Rejects σαν περιοδεύον συγκρότημα . Αναγκάστηκαν να ακυρώσουν μιά συναυλία στο Liverpool όταν εκατοντάδες οπλισμένα match boys της πόλης , ήλθαν γυρεύοντας φασαρίες . Ο road manager Kevin Wells απειλήθηκε με με μαχαίρι . Στην αρχή ο Mickey φαινόταν να την βρίσκει λες και έπαιζε σε κινηματογραφική ταινία τον James Cagney . Το δεύτερο LP προς γενική έκπληξη λεγόταν , 'Greatest Hits Vol 2' και απεικόνιζε αυτό το ξεκάθαρο death wish με σημειώσεις στο εξώφυλλο του δίσκου όπως : "From Scotland down to Cornwall, we dun the lot, we took 'em all". Στο τραγούδι 'Urban Guerrilla' έλεγε "Some folk call it anarchy, but I just call it fun. Don't give a fuck about the law, I wanna kill someone.". Εγώ ? Πιστεύω ότι το εννοούσε .

Η στήλη παρακάτω παραθέτει στίχους τραγουδιών από συγκροτήματα της εποχής .

Από το τραγούδι των Slaughter & The Dogs "Where have all the bootboys gone" :

We go see United coz we're having fun
We get released on 50 quid bail.
But I know I'll end up in jail.
I was a leader I was so proud .
I hung with a gang, what a crowd .

Από το τραγούδι των Last Resort "Rebels With A Cause"

We're the new generation
Searching for an explanation
Football matches and Rock n Roll
Makes us a little out of control

Στίχοι από το "Violence In Our Minds" των Last Resort.

We go to football matches, we always have a laugh
Always get some bovver in, before the second half
We have our selves a smashing time, we really have some fun
Especially when the odds are ours 25 to 1, to 1