Kαλός άνθρωπος ή μαλάκας;

Χωρίς αμφισβήτηση όλοι καταλαβαίνουν πως η ζωή μας έχει περάσει σε ένα επίπεδο πολύ χειρότερο από τις προηγούμενες δεκαετίες και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων έχουν χαθεί.
Την ευθύνη την ρίχνω λίγο στο ίντερνετ, λίγο στις υποχρεώσεις, λίγο στην εννοια "γειτονιά" που χάνεται, λίγο απ'ολα.  Επίσης βλέπω τον κόσμο να είναι πιο εχθρικός, πιο τσαντισμένος, πιο μίζερος και πιο κουτοπόνηρος. Με την φιλοξενία που μας χαρακτήριζε σαν λαό να έχει παει περίπατο και την αθωότητα που έβλεπες συχνά να την βλέπεις όσο συχνά βλέπει πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ'έξω, ούτε παω να κατηγορήσω τους πάντες και τα πάντα λέγοντας πως εγώ είμαι το καλό παιδί. Δεν είμαι. Ίσως κάποτε ήμουν. Αλλά θεώρησα πως όταν είσαι καλός, πιάνεσαι μαλάκας. Και συνεχίζω να το πιστεύω αυτό. Όμως αυτό που βασανίζει το μυαλό μου εδώ και λίγες ημέρες, είναι το "Ποιος σε θεωρεί μαλάκα;". Η απάντηση είναι μαλλον " ο μαλάκας".
Εδώ και χρόνια από επισκέψεις σε συνεργεία που είχα έβλεπα άτομα που πιστεύοντας πως δεν έχω καμία απολύτως ιδέα για τα μηχανολογικά, μπορούσαν να μου πασάρουν την ιστορία τους για να μου φάνε κάποια επιπλέον χρήματα. Δεν ήμουν σαίνι. Πολλές φορές μου έφαγαν. Σε όλους μας νομίζω. Οι γνώμες επίσης στα συνεργεία είναι σαν την κωλοτρυπίδα.
Όλοι έχουν μια.
Σημειωτέον, αυτοί που πας συστημένος, είναι μαθηματικά βέβαια πως θα σε κλέψουν περισσότερο.
Η ατάκα "με έστειλε ο Γιώργος", στα αυτιά τους ακούγεται "Το κορόιδο που έκλεψες την προηγούμενη φορά, δεν πήρε γραμμή και με έστειλε να πιάσεις και τον δικό μου κώλο". Άρα είσαι καταδικασμένος. Μια, δύο, τρεις, σε πιάνει το παράπονο και τους βαζεις όλους στο ίδιο σακί και είσαι επιφυλακτικός. Τις τελευταίες 20 ημέρες όμως μου έτυχαν διαφορετικά περιστατικά τα οποία πραγματικά με έκαναν να σκεφτώ ξανά τις απόψεις μου.
Πριν καιρό απο απερισκεψία μου έχασα μια βίδα από τον τροχό της μηχανής, αφού λοιπόν πήρα 10 μαγαζιά με ανταλλακτικά που ο καθένας μου έλεγε το μακρύ του και το κοντό του, αποφάσισα να ψάξω σε ανταλλακτικά μεταχειρισμένα.
Βρίσκω λοιπόν ένα μαγαζάκι το οποιο είχε ανταλλακτικά αυτοκινήτων και το είχε ένας ανθρωπάκος γύρω στα 65. Του λέω τι ψάχνω και βλέπω μια αντίδραση που δεν έχει τύχει να ξαναδώ ποτέ.
Ο άνθρωπος παρατάει τη δουλειά που έκανε και μέσα από 5 τελάρα με βίδες κάθε είδους αρχίζει να ψάχνει ποια ταιριάζει με το δείγμα που του είχα δώσει.
Αφού έχει φωνάξει και τον συνεργάτη του να βοηθήσει και αυτός, τελικά βρίσκουν την βίδα που έκανε μεν αλλά ήταν πιο μακρυά. Και αποφασίζει, να την κόψει και να την τροχίσει και δε συμμαζεύεται!
Μιλάμε για μια Α διαδικασία. Όταν τελείωσε, από μέσα μου είπα πως με τέτοια διαδικασία, θα μου πάρει το κεφάλι. Με έστειλε στο καλό και δεν πήρε ΟΥΤΕ ΣΕΝΤΣ!
Δεν ήταν η βίδα το θέμα ή τα 5 ή τα 10 ευρώ, αλλά σκεφτείτε πόσους ανθρώπους συναντάτε κάθε μέρα που σας περνάνε αδιάφοροι γιατί είναι τυπικοί και κουτοπόνηροι.
Εκείνη την ημέρα άρχισα να σκέφτομαι πως πράγματι υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι τελικά.
Λίγες μέρες αργότερα, βρέθηκα σε ένα μαγαζί στο Θησείο το οποίο είχε ένα όνομα που θέλαμε να μάθουμε τι σημαίνει. Ο σερβιτόρος, που εξαρχής ήταν ευγενέστατος, αν και είχε δουλειά, έκατσε απο πάνω απο το τραπέζι και μας εξήγησε με λεπτομέρεια που σκοτώνει τι σήμαινε αυτό το όνομα.
Καταλήγοντας, να πω πως με έκανε να χαρώ απίστευτα πως υπάρχουν άτομα που ακόμα δίνουν χωρίς
να περιμένουν αντάλλαγμα. 99% στο τέλος αυτους τους ανθρώπους θα τους εκμεταλλευτούν (αν δεν το έχουν κάνει ήδη) Τελικά αξίζει η καλοσύνη; Αξίζει να σε πούνε μαλάκα; Αξίζει να σε θεωρούνε κορόιδο αλλά να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου;
Εγώ εδώ και λίγες ημέρες αυτό πιστεύω. Αξίζει.
Και αν το πιστεύαμε όλοι, ίσως να άξιζαμε κάτι περισσότερο.